WolfPac jest trójwymiarowym klonem, znanego i kultowego Pacmana - labiryntowego zjadacza kulek, uciekającego przed duchami. Autorem tej wersji gry jest Günter Erhart. Gra posiada status shareware. Kto lubi Pacmana, na pewno nie zawiedzie się na tej pozycji. Wbrew pozorom, engine 3D tej gry, nie wpłynął znacząco na klimat i sposób zabawy, a co jest wielkim plusem, znacznie uatrakcyjnił samą grę.

WolfPac posiada dość przyjemną, mimo że prostą grafikę. Ważną cechą jest możliwość uruchomienia go na kartach GFX. Małym minusem jest brak muzyki, jednak podczas rozgrywki można usłyszeć dość ciekawe sample, np. efekt, sygnalizujący niebezpieczeństwo gdy Pacman zbliża się do duszka. Niestety kłopotliwe może być sterowanie, ponieważ nie posiada on możliwości konfiguracji klawiszy, ani nie obsługuje myszki oraz joysticka. Grą można sterować za pomocą klawiszy kursora, jednak lepiej używać klawiatury numerycznej, ponieważ łatwiejszy jest dostęp do klawiszy "strafe" (7 - w lewo, 9 - w prawo). Oczywiście klawiszami kursora także można używać "strafe", naciskając je równocześnie z klawiszem "alt".

Wymagania WolfPaca to system 3.0, procesor 020, 2 MB wolnego ramu z czego minimum 500 kB Chipu oraz 256 kolorowy ekran w rozdzielczości 320x200 lub wyższej (AGA oraz GFX). Na kartach graficznych można ją odpalić w trybie 15, 16 lub 24 bitowym. Oprócz wersji 68k, jest także wersja dla procesorów PPC. Dodatkowym plusem jest możliwość zmniejszenia dokładności tekstur podłogi lub jej wyłączenia (klawisz "f"), co znacznie wpływa na wzrost ilości klatek w przypadku procesorów 68k. Na PPC oczywiście jest pełne 25 klatek. Monitor podglądu klatek można załączyć klawiszem "s". WolfPaca uważam za ciekawą i wartą uwagi pozycję, tym bardziej że wśród gier PD/Shareware nieczęsto zdarzają się tak dopracowane tytuły.

Grę można znaleźć na stronie domowej (wersja 68k oraz PUP), a także na Aminecie: wersja 68k oraz PUP, wersja WOS. Aktualnie wersja dla WOS może sprawiać pewne problemy, więc polecam wersje dla 68k i PUP.